lunes, 12 de septiembre de 2011

COMEZAMOS!


Ola a todos e todas, este curso o noso ciclo está separado, cada curso coa súa titora, así que durante estes meses, ou se cadra, para sempre, compartiremos este blog.
En 6º queremos que vexades algo do que fixemos hoxe pola mañá. Aquí vos deixamos un divertido texto de Elvira Lindo co que traballamos un pouco para ir "facendo boca".


Manolito Gafotas
(fragmento)
AutorA: Elvira Lindo
Alfaguara 1994


"Me llamo Manolito García Moreno, pero si tú entras a mi barrio y le preguntas al primer tío que pase:
– Oiga, por favor, ¿Manolito García Moreno?
El tío, una de dos, o se encoge de hombros o te suelta:
–Oiga, y a mí qué me cuenta.
Porque por Manolito García Moreno no me conoce ni el Orejones López, que es mi mejor amigo, aunque algunas veces sea un cochino y un traidor y otras, un cochino traidor, así, todo junto y con todas sus letras, pero es mi mejor amigo y mola un pegote.
En Carabanchel, que es mi barrio, por si no te lo había dicho, todo el mundo me conoce por Manolito Gafotas. Todo el mundo que me conoce, claro. Los que no me conocen no saben ni que llevo gafas desde que tenía cinco años. Ahora, que ellos se lo pierden.
Me pusieron Manolito por el camión de mi padre, y al camión le pusieron Manolito por mi padre, que se llama Manolo. A mi padre le pusieron Manolo por su padre, y así hasta el principio de los tiempos. O sea, que por si no lo sabe Steven Spielberg, el primer dinosaurio velocirraptor se llamaba Manolo, y así hasta nuestros días. Hasta el último Manolito García, que soy yo, el último mono. Así es como me llama mi madre en algunos momentos cruciales, y no me llama así porque sea una investigadora de los orígenes de la humanidad. Me llama así cuando está a punto de soltarme alguna galleta o colleja. A mí me fastidia que me llame el último mono, y a ella le fastidia que en el barrio me llamen el Gafotas. Está visto que nos fastidian cosas distintas, aunque seamos de la misma familia.”
”… El Imbécil es mi hermanito pequeño, el único que tengo. A mi madre no le gusta que le llame el Imbécil; no hay ningún mote que a ella le haga gracia… Me salió el primer día que nació. Me llevó mi abuelo al hospital, yo tenía cinco años; me acuerdo porque acababa de estrenar mis primeras gafas y mi vecina Luisa siempre me decía: ”Pobrecillo, con cinco años”.

2 comentarios:

  1. Benvid@s de novo á blogosfera! Deséxovos que o novo curso veña cargadiño de novos proxectos, ilusións e por suposto sorrisos. Un gran bico :)

    ResponderEliminar
  2. hola que tal estais todos

    ResponderEliminar